Moslima huwt ongelovige die bekeerd is tot in islam in woorden, maar zonder daden.

Regelgeving omtrent een moslimvrouw die trouwt met een ongelovige die zich bekeerd heeft tot de islam in woorden, maar zonder daden - Shaykh Abû 'Abd al-Mu'izz Muhammad Farkûs
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De vraag : Ik ben een vrouw en getrouwd met een Fransman, zowel qua origine als nationaliteit. Vlak voor ons huwelijk heeft hij zich bekeerd tot de Islam waarbij hij zich aansloot aan alle eisen van de islamitische religie qua woorden en daden. Maar een periode van drie jaar na ons huwelijk heeft hij (nog altijd) niets toegepast van datgene waaraan hij zich heeft aangesloten. Is hij nog (beschouwd als) een moslim? Is het mij toegestaan de scheiding van hem te vragen wetende dat ik een dochter met hem heb ? Jazâkum Allâhu khayran.

Antwoord :

Alle lof zij met de Heer der Werelden, en vrede en zegeningen zijn met degene die Allah gezonden heeft als barmhartigheid voor de werelden, en voor zijn familie, zijn Metgezellen en zijn broeders tot de Dag der Opstanding.

Dit gezegd zijnde :

De eerste verplichting voor een persoon die religieus verantwoordelijk is (mukallif), is de getuigenis dat er geen godheid aanbidding waardig is, behalve Allah en dat Muhammad de Boodschapper van Allah is. Wie dit doet, wordt uiterlijk moslim en hij wordt opgedragen (om dit engagement te bevestigen) daden van gehoorzaamheid te verrichten en daden van ongehoorzaamheid en verboden te vermijden. Zijn oprechtheid tegenover Allah wordt bekend door het nemen van initiatief (dat hij neemt ) voor naleving (van wat hem opgedragen is) en gehoorzaamheid.

Wanneer de ongelovige zich tot de islam bekeert, is het verplicht voor hem om de ghusl te verrichten, de besnijdenis (te laten verrichten), zelfs als hij bejaard is. Zo levert al-Bukhârî over dat de Boodschapper van Allah (sallAllâhu ‘alayhi wasallam) gezegd heeft : « Ibrâhîm, de intieme vriend van de Barmhartige, is besneden op tachtigjarige leeftijd, en hij is besneden met een dissel. » [Sahîh al-Bukhârî 3178, Sahîh Muslim 6141, Musnad Ahmad 8082 (en het is zijn verwoording), as-Sunan al-Kubrâ van al-Bayhaqî 18062, via een overlevering van Abû Hurayra.]

Zo zijn voor hem ook de andere verplichtingen voor de moslim verplicht, zoals de geloofsovertuigingen, de regels van de islam, en de wegen van ihsân. En als hij daar onwetend over is, dan is het hem verplicht ze te leren – om zijn geloofsovertuiging, zijn aanbidding en zijn gedrag recht te zetten – en ze correct toe te passen. Als hij dat doet, dan zal hij werkelijk de geloofsgetuigenis die hij heeft uitgesproken, verwezenlijkt hebben, en zal hij de daden van het binnenste (het inwendige geloof) geuit hebben in daden van de ledematen zoals het gebed, de vasten, de zakât, de hajj en andere takken van geloof die tot de daden van het hart behoren en er noodzakelijk voor zijn.

Degene die verplichte daden achterwege laat, wetende dat ze verplicht zijn voor hem, is bij Ahl as-Sunna een gelovige door zijn geloof, maar een zondaar door zijn ongehoorzaamheid.

Wie alle daden achterwege laat, is geen moslim, want in de sharî‘a is er geen geloof zonder daden. Dit kan enkel voorkomen bij een hart met hypocrisie (nifâq) en ongeloof, en niet van een hart met waar geloof. Want als het geloof bestaat uit woorden zonder daden, wordt het beschouwd als ongeloof. En als het woorden en daden zonder intentie (niyya) omvat, wordt het beschouwd als hypocrisie (nifâq).

Wat hem betreft, als hij blijft weigeren om verplichte daden te verrichten en daden van aanbidding te brengen – nadat hij kennis heeft genomen (van het feit dat ze verplicht zijn) – dan is in werkelijkheid het oordeel van afvalligheid in islam aangetoond – de toevlucht is bij Allah – en wordt de huwelijksband ongeldig gemaakt en worden alle rechten die daaruit voortvloeien – zoals erfrecht, voogdij en dergelijke – onderbroken.

Het is niet toegestaan – en dit is het (huidige) geval – dat de vrouw bij hem blijft als ze hem niet op het juiste pad kan brengen, want de afvallige heeft geen religie. Overigens verplicht deze afvalligheid de scheiding tussen hen. Dit is een annulatie, geen scheiding.

Voor de afvallige gelden er andere wetten. Zo vermeldt al-Qurtubî een consensus dat de mushrik geen (seksuele) betrekkingen heeft met een gelovige (uiteraard in het kader van een huwelijk), gezien daarin een schande voor de Islam zit [Tafsîr al-Qurtubî, 3/72], door het Woord van de Verhevene :

﴾En huwelijk (de gelovige vrouwen) niet uit aan de veelgodenaanbidders, totdat ze geloven﴿ [S. Al-Baqara, v. 221]

En het Woord van de Verhevene :

﴾Zij zijn niet toegestaan voor hen (de ongelovige mannen) en zij zijn niet toegestaan voor hen.﴿ [S. Al-Mumtahana, v. 10]

Dat betekent dat Allah de gelovige (vrouw) niet heeft toegestaan voor de ongelovige (om mee te trouwen), noch het huwelijk van de gelovige (man) met een veelgodenaanbidster.

Het is gepast te waarschuwen om tegenover een ongelovige die (net) bekeerd is tot de Islam – vooraleer met hem om te gaan in kwesties als het huwelijk en andere – voorzichtigheid in acht te nemen en het in de gaten te houden tot zijn goede intentie en bedoeling bewezen zijn, en zijn oprechtheid van geloof duidelijk blijken in het verrichten van de verplichtingen van de islam, zoals het verrichten van het gebed, het geven van de zakât en andere, terwijl je hem advies, leiding en richting geeft

De (volmaakte) kennis behoort toe aan Allah en onze laatste smeekbede is dat alle lof met Allah, de Heer der Werelden, is, en de vrede en zegeningen van Allah zijn met onze Profeet Muhammad, zijn familie, zijn Metgezellen en zijn broeders tot de Dag der Opstanding.

Algiers, 26 Jumâdâ al-‘Ûlâ 1421 (26 augustus 2000)